tijd | diner

Hoe kan ik alledaagse dingen beeld voort laten brengen, zonder dat het me veel extra tijd en dus ook energie kost?

Dat was de vraag die ik mezelf stelde nadat ik letterlijk was omgevallen. Veel te lang doorgaan, mezelf pushen en over mijn grenzen gaan totdat mijn brein niet meer wist hoe mijn lichaam aan te sturen.

Energie had ik dus niet. Maar aan ideeën nooit een gebrek. En aan sommige dingen ontkom je niet, ook niet als je uitgeschakeld thuis zit. Of in dit geval, wil je niet ontkomen. 

Zoals het jaarlijkse weekend weg met een groep vriendinnen. Om mezelf te beschermen tegen een overload aan prikkel had ik iets nodig waarop ik me kon focussen. Ik bedacht het volgende.

Ik dekte er de tafel met carbonpapier en een papieren tafelkleed. Drie dagen lang werd er aan en op die tafel gegeten, gedronken, verteld, geluisterd, gelachen, gehuild en gedanst.

Ook al moest ik mezelf vaak afzonderen, de verbinding was er. Hun bewegingen laten sporen na. 

Kijk het filmpje hier.

Ik onderzoek nu manieren om deze sporen te vereeuwigen. Onder meer door deze te borduren op damast. Als liefdevolle en rustgevende handeling en om de connectie met de verbindende kracht van samen tafelen weer te geven.