de val

Tijdens een wandeling viel de container met sloopafval mij op en in gedachten zag ik mezelf vanaf de rand voorover erin vallen. Zet mij maar bij het vuil. Zo voelde ik me na het krijgen van mijn autisme en autistische burn-out diagnose: op, kapot, niets meer waard. 

Want ondanks dat er heel veel op zijn plek viel, viel er ook veel in duigen. De eerste opluchting maakt plaats voor verdriet, rouw, spijt, schuldgevoel. Zoveel was er niet gelukt in mijn leven, relaties, werk, studies. Ik begreep nu pas waarom. 

Ook de burn-out werd verklaarbaar, hoewel ik dit meerdere malen in mijn leven doormaakte heb ik dat nooit als zodanig gecategoriseerd. Want wat is normaal? Maar nu was ik ook letterlijk gevallen. Mijn brein stopte met mijn lijf aansturen. Een lange periode van herstel volgde. 

Tegelijkertijd waren wachtlijsten voor ondersteuning lang, heel lang, dus ik ging op onderzoek uit op de enige manieren waarop ik dat kon:

- Ik verdiepte me in de wereld van het autistische brein. 

Hiervoor zocht zelf zoveel mogelijk informatie op. Podcasts, wetenschappelijke artikelen, informatieve insta-accounts, websites, ervaringsverhalen, poëzie, docu’s, om zoveel mogelijk te leren over wat autisme is en hoe dat zit bij mij. 

- Én ik dook weer in het maken van vrij, autonoom werk.

Hiervoor koos ik de fijne setting van Storing AUB, de opleidingstrajecten van Stephanie Jansen waar ik in traject 1 -vrije verkenning- en traject 2 -autobiografische verdieping- me kon richten op experiment, onderzoek, beeldende kunst en tegelijkertijd kon ik reflecteren op mijn leven. In het najaar van 2024 start ik met traject 3.