de val
Zet mij maar bij het vuil.
Tijdens een wandeling viel de container met sloopafval mij op en in gedachten zag ik mezelf vanaf de rand voorover erin vallen. 'Zet mij maar bij het vuil'. Zo voelde ik me toen op mijn 48ste bleek dat autisme de onderliggende oorzaak was van mijn zoveelste burn-out: op, kapot, niets meer waard.
Want ondanks dat er heel veel op zijn plek viel, viel er ook veel in duigen. De eerste opluchting maakt plaats voor verdriet, rouw, spijt, schuldgevoel. Zoveel was er niet gelukt in mijn leven, relaties, werk, studies. Ik begreep nu pas waarom.
Ook de burn-out werd verklaarbaar, hoewel ik dit meerdere malen in mijn leven doormaakte heb ik dat nooit als zodanig gecategoriseerd. Want wat is normaal? Maar nu was ik ook letterlijk gevallen. Mijn brein stopte met mijn lijf aansturen. Een lange periode van herstel volgde.
Tegelijkertijd waren wachtlijsten voor ondersteuning lang, heel lang, dus moest ik zelf ontdekken hoe het dan wel moest: leven zonder dat ik steeds weer omval. Ik ging op onderzoek uit op de enige manieren waarop ik dat kon:
- Ik verdiepte me in de wereld van het autistische brein.
Hiervoor zocht zelf zoveel mogelijk informatie op. Podcasts, wetenschappelijke artikelen, informatieve insta-accounts, websites, ervaringsverhalen, poëzie, docu’s, om zoveel mogelijk te leren over wat autisme is en hoe dat zit bij mij.
- Én ik dook weer in het maken van vrij, autonoom werk.
Hiervoor koos ik de drie opleidingstrajecten van Stephanie Jansen / Storing AUB . Een plek waar ik me vrij kon richten op experiment, onderzoek, beeldende kunst en waar ik tegelijkertijd kon reflecteren op mijn leven voor en na de diagnose. Die val bleek een bron van inspiratie, een 'gift that keeps on giving'. De aanzet tot opstaan.
